از نقطه نظر منتقدان، داستان زمان آرماگدون، دلتنگی اشتیاق به گذشته بوده و اغلب با درد همراه است. فیلم‌هایی که با نوستالژی معامله می‌کنند، معمولاً حسرت را به تصویر می‌کشند و با شادی غم‌انگیزی از آنچه آمده و رفته همراه می شوند. همین فیلم‌ها به ندرت درد و حسرت واقعی را به تصویر می‌کشند که می تواند در نوستالژی نیز رخنه کند، که در مورد این فیلم نیز می توان گفت این اتفاق افتاده و برخلاف گرمایی که انتظار می رفت در فیلم موج بزند، جامد بودن و چوبی بودن روابط بیشتر از حد انتظار نمود پیدا می کند. این احساس که چیزی از دست رفته است، فرصت را برای درست کردن اوضاع برای همیشه دور از دسترس قرار داده و اصالت آن را دچار چالش می کند.